Autor: Irena Ejsymond

Leniwe lato. Lipiec na luzie.
Powietrze parne, deszcze cieplejsze.
Chmury na górze, w dole kałuże,
na lustrze wody niegroźne sejsze.

Wianki z kocanki, łąki kwieciste.
Chwile ulotne, kruche, płochliwe.
Nim kropla deszczu na wietrze wyschnie,
toastem czcijmy chwile szczęśliwe.

Ptasie podloty szykują loty.
Za wrzosowiskiem siadły żurawie.
Fiolet nasycił słodem jagody.
Kania rozkwita w wysokiej trawie.

Wypijmy toast z porannej rosy.
Dzień powitajmy, tak jak motyle.
Za wschody słońca i lśniące kłosy,
wypijmy toast za takie chwile.

Blisko fali, blisko morza,
tam gdzie bursztyn w piasku lśni,
słońce w błękit wplata pożar,
wiatr szalony w plecy dmi.

A ja, tak jak kormorany,
wzrok zapuszczam w morza toń.
W serce strumień ciepła wlany,
złoty kamyk chwytam w dłoń.

Miłość życia jest nałogiem,
jest jak mewie morza szum.
Przejść, pokonać własną drogę,
to dojrzewać, tak jak rum.

By uzyskać głębię smaku,
czasem, trzeba wielu lat.
Karmel dolać w beczkę strachu.
Zysk ważniejszy jest od strat.

Wisła wyschła. Poziom niski.
W zapowiedzi nawałnice.
Ona jemu, on jej bliski.
Wyobraźnią, miłość widzę.

Może jutro się spotkają?
Dłonie splotą tajemniczo.
Serca się ku sobie mają.
Przyszłość swoją razem widzą.

Całe lata miną, wieki,
nim nauczą się bliskości.
Przypalone grillem steki,
chwile szczęścia, chwile złości.

Godzić będą się w pościeli,
licząc gwiazdy uśmiechnięte.
Niechby tyle szczęścia mieli,
by po latach wciąż czuć miętę.

Wrosną w siebie korzeniami,
kryształkami luster jutra.
Tak po prawdzie, między nami,
wyobraźnia bywa zgubna.

Wiosna, i słońce, i ptasi śpiew,
i dąb listeczki swe w górę pnie.
Oczy raduje przyrody zew
i w niebie można zakochać się.

Tam gdzie żurawie,
tam gdzie ich lot,
tam słychać klangor,
tam widać klucz.
Tam odnajdź szczęścia
zgubiony kod.
W serce go wgraj,
na pamięć się ucz.

Wiosna, i słońce, i ptasi śpiew.
Życie się rodzi, powstaje więź,
ważna dla serca jak tlen i krew.
Bliskość w miłości to kodu część.

Tam gdzie żurawie,
tam gdzie ich lot,
tam słychać klangor,
tam widać klucz.
Tam odnajdź szczęścia
zgubiony kod.
W serce go wgraj,
na pamięć się ucz.

Choćby i kubek był z porcelany,
z Chin samych rodem była herbata,
szczęście odnaleźć musimy sami,
księżyc obietnic romansu nie składa.

Kształty, symbole, fusiaste wzory:
mysz – na złodzieja, dynia – na zmiany,
awans – w koronie, gołąb – na spory,
kwiat w tatuażu zabliźnia rany.

Cóż ci po kluczu, gdy zamek z piasku,
nie przetrwa burzy, ulegnie wiatrom.
Ptak – niby szczęście. Twoje w potrzasku.
Wróżenie bywa rzeczą niełatwą.

Nie kręcę kubkiem w stronę przyszłości,
nie wróżę z fusów, nie liczę liści.
W łodzi nie szukam swojej miłości.
Co ma być będzie i to się ziści.