Kiedy kwiecień się zachmurzy,
pozamyka kwiatów płatki,
zatrwożony pączek róży,
sam otwiera wszystkie kwiatki.
Zapach łechce kwietnia nosek.
Woń kwiatuszków humor zmienia.
Oko puszcza młody groszek,
do gry wchodzi też bergenia.
Teraz ona z szafirkami,
kolorami ogród stroją.
Potrącając dzwoneczkami,
wraz z magnolią smutki goją.
Stokroteczka mruga rzęsą
i na uśmiech czeka kwietnia.
Już policzki mu się trzęsą.
Atmosfera odpowiednia.
Podziękował kwiatom miesiąc.
Do sasanek rzekł radośnie:
– Już nie będę, mogę przysiąc,
nie przystoi smutek wiośnie.