Autor: Irena Ejsymond

Warszawianka, z wykształcenia prawnik, z zamiłowania bajkopisarka i poetka. W wolnym czasie miłośniczka przyrody. Z pasją piszę dla dzieci rymowane wiersze edukacyjne, kołysanki i bajki z morałem. Bohaterowie rymowanek to barwnie opisane postacie, głównie zwierzęta, którym przypisuję cechy ludzkie. Zapraszam do świata fantazji.

Kategorie
Wiersze

Władcy świata

Jak co roku, wiosna z majem
w ptasie trele miłość wplata.
Serce sercu się poddaje,
by w czułości trwać przez lata.

Usta w usta, skroń przy skroni,
dreszcze wewnątrz i na skórze.
Delikatny dotyk dłoni.
Tak na dziś i tak na dłużej.

Z mocą siły grawitacji,
z żarem drgań wprost z jądra ziemi,
przez pieszczoty w celebracji,
gdy dla siebie są stworzeni.

Nie ma grzechu w namiętności.
Tak kochają władcy świata.
Każda chwila tej bliskości,
złotych liści u stóp warta.

Nie wiem ile miłość waży?
Tańczy serce, tańczą nogi.
Wczoraj młodzi, jutro starzy,
napotkani gdzieś w pół drogi.

Kategorie
Wiersze

Zamajona

Urzeczona, zamajona
na nic więcej już nie czekam.
Już się kwieci i zieleni.
Smutków, łez i trosk się zrzekam.

Stary dąb rozwinął pąki
i wiewiórka w nim się leni.
Niech się byczy rozwiośniona.
Nastrój się każdemu zmienił.

Maj dotyka głębi serca.
Maj wypala ciepłem żale.
Urzeczona, zamajona
nie narzekam, nie śmiem, wcale.

Z dębu suchy liść ostatni
tak rozmaił zieleń wszędzie.
Ja rozmaję w sobie słońce.
Niech ten maj już w końcu będzie.

Kategorie
Wiersze

W lustrze jutra (piosenka)

Łzy przykryły puste słowa.
Wzrok niemiły w lustrze jutra.
W lustrze jutra wciąż od nowa.
Drzwi bez klamek, tylko kłódka.

Ref.
Bez kolorów, bez w kolorach,
słońce tuli, tuli chmury.
Iść do przodu, iść po torach.
Który wagon szczęścia, który?

Krawężniki bez chodnika,
bez chodników krawężniki.
Brud z kałuży w ziemię wnika.
Ja zaliczam narożniki.

Ref.
Bez kolorów, bez w kolorach,
słońce tuli, tuli chmury.
Iść do przodu, iść po torach.
Który wagon szczęścia, który?

Nieść marzenia, tak zmęczone
i wyblakłe w lustrze jutra.
Kiedyś pociąg swój dogonię,
znajdę uśmiech. Gdzieś jest furtka.

Kategorie
Wiersze

Pocałunki życia

Gdyby tak szczęście schować na zapas,
mieć go pod ręką pełne szuflady.
Cieplutką nocą wyjść poza taras,
gwiazd spadających ujrzeć miliardy.

Stary kałamarz, mieć w nim atrament,
wspomnienia wpisać pomiędzy rymy.
Ocalić miłość, czystą jak diament,
tę, dzięki której, tak pięknie śnimy.

Pierwsze spojrzenia i uśmiech w oczach,
twarzy rumieniec i ust zbliżenie.
Błądzenie w chmurach za dnia, po nocach.
Zajrzeć gdzie szczęście wije korzenie.

Pachnące życiem jak bez na wiosnę.
Jak słońce latem ciepłem soczyste.
O deszcz jesienny w skwarze zazdrosne.
Jak płatki śniegu kryształem czyste.

Pochwycić w dłonie, napełnić garście,
chłonąć ten zapach, poczuć te smaki.
Człowiek ma zawsze lat osiemnaście,
gdy we wspomnienia jest tak bogaty.

Kategorie
Bajki

Bóbr i przyjaciele

Bóbr i przyjaciele - książeczka

Jakby zimy było mało,
w kwietniu śniegu nam przywiało.
Aura ptaszkom bezlitosna.
Borsuk pyta: – Gdzie jest wiosna?

Jeż mu odparł: – To dlatego,
że zagrała w chowanego,
tak jak czasem moja żona,
gdy coś schowa, roztargniona.

– Co robimy? – pyta zając.
– Detektywa może nająć?
Bóbr ma lepszą propozycję:
– Stwórzmy własną ekspedycję!

Żabka wyszła już z kryjówki,
ona chętnie da wskazówki.
Pomóc mogą też owady.
Odnajdziemy wiosny ślady!

Zając, borsuk, bóbr – w zespole.
Jeżyk wspomniał o dzięciole,
który właśnie skrzydła suszył.
Chce by razem z nimi ruszył.

Odnaleźli żabę w stawie.
Brawo biła ich wyprawie:
– Idźcie śladem drzew, ich pąków,
poszukajcie trzmieli, bąków.

Zaprowadzą was do celu.
Borsuk na to: – Gdzieś ty trzmielu?
Żabka szczerze się uśmiała:
– Tam, gdzie wierzba jest spróchniała!

Gniazda trzmieli chronią bazie.
Stara wierzba wam je wskaże.
Borsuk żabką urzeczony,
rzekł, że dobrze zna rejony.

Dał komendę: – Za mną, w rzędzie
i rozglądać mi się wszędzie!
Bóbr pogania z tyłu jeża.
Dzięcioł w górze im się zwierza:

– Kocham takie ci przygody!
Bajką żyć jest wśród przyrody!
Obruszony borsuk rzecze:
– Bajka, bajka, ja nie przeczę.

Jednak prosiłbym o ciszę,
przecież wiosny nie usłyszę!
Po czym trącił w ramię bobra:
– Reprymenda była dobra?

Bóbr z borsuka w głos się śmieje.
Jest już wierzba, są i trzmiele!
Są krokusy, są i bazie,
drzew gałązki w pierwszej fazie.

Śpiewy drozdów i głos dzwońca.
Grupa doszła więc do końca.
– Mamy wiosnę! – słychać bobra:
– Zawracamy! Borsuk: – Dobra.

SPIS TREŚCI